Kun je happiness op de werkvloer managen?

Bin­nen Ca­pi­ca word ik door me­de­wer­kers ook wel 'Hap­pi­ness Ma­na­ger' ge­noemd. Een ti­tel die ik zelf wel­licht niet zo snel zou uit­kie­zen, maar waar ik wel ont­zet­tend trots op ben. De term 'hap­pi­ness ma­na­ger' sug­ge­reert dat je 'hap­pi­nes­s', of ver­taald 'ge­luk', kunt ma­na­gen. Dat zou ook be­te­ke­nen dat je dus bij een op­ti­maal re­sul­taat je (te ma­na­gen) me­de­wer­kers 100% ge­luk kunt bie­den.

Dat is na­tuur­lijk niet zo. Maar ik ben er van over­tuigd dat je als ma­na­ger wél al­tijd het ge­lukge­luk van je me­de­wer­kers mee moet ne­men in je han­de­len. Want daar wor­den niet al­leen je me­de­wer­kers ge­luk­ki­ger van, maar jij ook.

Meer hap­pi­ness op de werk­vloer

Als je lek­ker in je vel zit, je je­zelf kan zijn en op de juis­te func­tie zit dan geeft dat kracht en zelf­ver­trou­wen. Een be­lang­rij­ke ba­sis om het bes­te uit je­zelf te ha­len. Door me­de­wer­kers in hun kracht te zet­ten, geef je hen de mo­ge­lijk­heid om te groei­en en dat heeft al­leen maar voor­de­len. In de eer­ste plaats voor de me­de­wer­ker zelf, maar daar­naast ook voor klan­ten. Want ook zij krij­gen het best mo­ge­lij­ke re­sul­taat. Een mooie quo­te (van Al­bert Ein­stein) die hier­bij past is: Al­les dat wer­ke­lijk groots en in­spi­re­rend is, is ge­cre­ëerd door een in­di­vi­du dat kon wer­ken in vrij­heid". Daar sluit ik mij vol­le­dig bij aan! 

# Ver­trou­wen

Ver­trou­wen staat voor mij ab­so­luut op num­mer 1. Niet al­leen tus­sen mij en de me­de­wer­kers, maar ook on­der­ling. Het is de fun­de­ring voor ie­der ge­zond func­ti­o­ne­rend team. Door 'ver­trou­wen te ge­ven', zet je de an­der in zijn of haar kracht.

Mijn eer­ste lan­ge va­kan­tie (ja­ren ge­le­den al­weer) naar Au­stra­lië was zo'n voor­beeld. Ik wist dat ik niet al­tijd (goed) te be­rei­ken zou zijn met als ge­volg dat de kans be­stond dat er kno­pen door­ge­hakt moesten wor­den tij­dens mijn af­we­zig­heid. Ik had al ver­trou­wen in het team en durf­de de­ze ver­ant­woor­de­lijk­heid ook over te dra­gen. Of an­ders ge­zegd, ik durf­de de con­tro­le los te la­ten. En ik voel­de niet al­leen dat ik mijn team kon ver­trou­wen, ik heb het ook op die ma­nier uit­ge­spro­ken. Ik heb daar­aan toe­ge­voegd dat ik ach­ter ie­de­re be­slis­sing zou staan die ge­no­men zou wor­den in die pe­ri­o­de. Om­dat ik wist dat ie­der­een in het team ook écht het bes­te voor­had met Ca­pi­ca. En je raadt het wel­licht al, ik kon niet al­leen stress-vrij op va­kan­tie, toen ik mijn team weer sprak kon ik ook niets an­ders dan trots zijn op de be­slis­sin­gen die wa­ren ge­no­men.

# Weg met hok­jes­den­ken

Bij Ca­pi­ca we­ten we me­de­wer­kers vaak lang aan ons te bin­den. We wer­ken met een hecht team en ik durf ze­ker te zeg­gen dat ie­der­een bin­nen het team hart voor de zaak heeft. Om dit, op lan­ge ter­mijn, suc­ces­vol te hou­den is het wel cru­ci­aal dat je blijft in­ves­te­ren in de loop­baan van je me­de­wer­kers. Ie­mand kan nu vol­le­dig op zijn of haar plek zit­ten, maar dat kan zo­maar ver­an­de­ren. Ster­ker nog, het is een vol­ko­men lo­gisch pro­ces. Er wordt ook wel ge­zegd dat je bin­nen ie­de­re func­tie ge­mid­deld bin­nen drie jaar uit­ge­leerd bent. En la­ten we eer­lijk zijn, daar wordt nie­mand blij van.

Ik vind het daar­om be­lang­rijk dat me­de­wer­kers zelf ook (re­gel­ma­tig) na­den­ken over hun func­tie. Zit je nog op de juis­te plek? Ga je nog met net zo­veel pas­sie aan de slag als in het be­gin? Ik sti­mu­leer om over dit soort vra­gen na te den­ken en ga re­gel­ma­tig in ge­sprek over dit on­der­werp. Daar­bij den­ken 'we' niet in hok­jes. Om een voor­beeld te ge­ven, on­ze ad­mi­ni­stra­tief me­de­wer­ker is ooit be­gon­nen als sa­les­me­de­wer­ker. Een func­tie waar zij in de loop der tijd 'uit­groei­de'. Haar nieu­we func­tie heb­ben we sa­men vorm ge­ge­ven en met suc­ces! Wij heb­ben er nu een fan­tas­ti­sche ad­mi­ni­stra­tief me­de­wer­ker bij, en de me­de­wer­ker zelf komt ie­de­re dag met ple­zier naar kan­toor. Een win-win si­tu­a­tie wat mij be­treft.

# Fou­ten ma­ken is he­le­maal niet erg

Bij Ca­pi­ca zijn we vrij di­rect. Ook fou­ten wor­den be­noemd, of nog be­ter, be­spro­ken. Be­lang­rijk, want van fou­ten kan je le­ren. Ster­ker nog, ik zie het als een be­lang­rijk on­der­deel van ie­ders per­soon­lij­ke ont­wik­ke­ling. Als je weet wat je fout hebt ge­daan, geef je je­zelf de kans om het de vol­gen­de keer be­ter te doen.

Door een fout ook als een leer­pro­ces te be­na­de­ren, haal je (even­tu­e­le) on­no­di­ge stress weg. Nie­mand vind het leuk om fou­ten te ma­ken. Ik word daar­om ook nooit boos, maar vraag wel "wat zou je an­ders doen een vol­gen­de keer". Voor me­de­wer­kers is het ook be­lang­rijk dat zij zich ont­wik­ke­len. Juist daar­om is het be­lang­rijk om al­les be­spreek­baar te ma­ken en eer­lijk te zijn. Suc­ces vier je sa­men, maar kan­sen om te le­ren pak je ook ge­za­men­lijk aan.

# Team: to­gether eve­ry­o­ne achie­ves mo­re

Of je nu de sta­gi­air bent of een pro­ject­lei­der, ie­der­een telt mee bij Ca­pi­ca. We star­ten ie­de­re dag met een kort ge­za­men­lijk werk­over­leg. Tij­dens dit over­leg ne­men we de dag door en wor­den idee­ën be­spro­ken. En het maakt daar­bij niet uit van wie een idee komt, ie­de­re in­breng is waar­de­vol en wordt se­ri­eus ge­no­men. Be­lang­rijk, want daar­door sti­mu­leer je dat idee­ën ge­deeld wor­den.

# Waar­om la­chen een must is

Na­tuur­lijk moet er in de eer­ste plaats ge­woon hard ge­werkt wor­den, maar af en toe mag het best even wat min­der se­ri­eus. Even goed la­chen met el­kaar kan een hoop goe­de din­gen op­le­ve­ren. La­chen ver­ste­vigt het groeps­ge­voel, het ver­bindt men­sen en het sti­mu­leert de cre­a­ti­vi­teit.

Blij­ven wer­ken aan ge­luk

Ge­luk is geen eind­doel. Het is een staat van te­vre­den­heid over het hui­di­ge mo­ment. Het werk van een hap­pi­ness ma­na­ger is daar­mee nooit af, maar ge­luk­kig vind ik dit één van de leuk­ste on­der­de­len van mijn werk. Sa­men met mijn team wer­ken aan de toe­komst, op een zo fijn mo­ge­lij­ke ma­nier. Ik heb er zin in en word er bo­ven­dien ook nog eens ont­zet­tend blij van.